Κάθε τόσο μπρος στο παραθύρι
και για το δικό σου το χατήρι
πάλι απόψε θα σου τραγουδήσω
να σου πω το γεια σου πριν σ’ αφήσω.
Φεύγω με τα στήθια πληγωμένα
αφού τόσα τράβηξα για σένα,
κλαίω σαν παιδί που θα σ’ αφήσω
ίσως με καιρό να συνηθίσω.
Με πολύ σκοτούρα στο κεφάλι
φεύγω κι όπου θέλει ας με βγάλει,
δίχως να σε βλέπω πώς θα ζήσω
ίσως με καιρό να συνηθίσω.