Σαν τις αλογόμυγες
στης άνοιξης την πλάτη
τώρα χάσκουν αδειανά
τα πολυβολεία.
Τα κοιτώ κι αναριγώ
που μια μέρα είδα
τον αντάρτη τον Ραμόν
στ’ ουρανού την άκρη.
Άρμεγε μια αχτένιστη
μια ρούσα γίδα
κι όπως κοντοστάθηκα
λόγο μου απευθύνει.
”Είναι τόσο όμορφη
η μέρα που πονάει”
και με μια γερή κλωτσιά
όλο το γάλα χύνει.