Αν άγγιζες τα χέρια της, τα κρινοδάχτυλά της,
κι αν μύριζες το άρωμα απ’ τα μακριά μαλλιά της,
αν κοίταζες τα μάτια της, δυο κάρβουνα αναμμένα,
που ανάβουνε παντού φωτιές και κάψανε κι εμένα…
Τότε θα καταλάβαινες γιατί την αγαπάω,
και μόνο με τη σκέψη της τα βράδια ξαγρυπνάω.
Τότε θα καταλάβαινες, φίλε μου, τι περνάω,
και μαντινάδες του έρωτα για κείνη τραγουδάω.
Αν άκουγες τη μουσική απ’ τη γλυκιά λαλιά της,
που τ’ αηδονάκια ζήλευαν και τρέχανε κοντά της,
τα βελουδένια χείλη της για μια φορά αν φιλούσες,
όπως δεν ξέχασα κι εγώ, ποτέ δε θα ξεχνούσες.