Και τώρα της μεγάλης μας γιορτής
τα φώτα τα χρωματιστά
τα σβήσαμε
Όλη η ζωή μας
δυο γαρδένιες
που τις παγώνει η βροχή
Κι ήρθαν οι υπηρέτες της σιωπής
τις πόρτες που ‘χαμε ανοιχτές
τις κλείσανε
κι εχάθηκε
τόση αγάπη
και μείναμε χωρίς ψυχή
Τώρα τίποτα, τίποτα, τίποτα
παγωνιά γύρω, κι έρημοι δρόμοι
ούτε δάκρυα
ούτε συγγνώμη
πού να γείρω και που να σταθείς
εγώ φεύγω κι εσύ δε θα ‘ρθεις
τώρα τίποτα…
Και τώρα τους μεγάλους μας καημούς
οι νύχτες και τα δειλινά
τους πήρανε
Και περπατάμε
και περπατάμε
χωρίς να πάμε πουθενά
Τα τρένα που δεν έχουνε σταθμούς
μας πήραν όλους τους καημούς
και φύγανε
κι εμείς κοιτάμε
όλο κοιτάμε
μήπως γυρίσουνε ξανά