Οι άνθρωποι που πάγωσαν
δεν το ‘μαθαν ακόμα
λες και γλυκά ονειρεύονται
και έπεσαν σε κώμα
Μα απόψε μες στον ύπνο μου
χωρίς καμιά αιτία
ξύπνησα και σε φίλησα
σε μια φωτογραφία
Το κρύο και η μοναξιά
μια συνήθεια είναι
θα πέθαινα όταν έφυγες
μα εδώ ακόμα είμαι
Οι άνθρωποι που πάγωσαν
δεν το ‘μαθαν ακόμα
έφτιαξε ο χρόνος κάλυμμα
στο διάφανο τους σώμα
Στη ραγισμένη μου καρδιά
να στάξει λίγη κόλλα
το πόσο αντέχεις μην ζητάς
γιατί τ’ αντέχεις όλα
Το κρύο και η μοναξιά
μια συνήθεια είναι
θα πέθαινα όταν έφυγες
μα εδώ ακόμα είμαι.
Το κρύο και η μοναξιά
μια συνήθεια είναι
αρρώστησα όταν έφυγες
μα εδώ ακόμα είμαι