Τα βυζαντινά σου μάτια
στο χρυσάφι σκαλιστά
δυο κρυστάλλινα παλάτια
στον παράδεισο μπροστά
Από τι είσαι καμωμένη
κι έτσι αστραφτοκοπάς
να ’ντυνες την οικουμένη
με τον ήλιο που σκορπάς
Τα βυζαντινά σου μάτια
να μου γνέψουν μια φορά
κι ας γινώ χίλια κομμάτια
κι ας μην ξαναδώ χαρά