Σ’ ακολουθώ, σαν φως αχνό
μέσα στην καταιγίδα, ζω στο βυθό
μα σ’ έχω για πυξίδα
Πριν να χαθώ μες στο κενό
σαν αστραπή σε είδα, γλυκιά ηχώ
να σπας την αλυσίδα
Μα το κορμί είν’ αφορμή σε μια πορεία
και η σοφία το τέρμα της
Τρίζουν αρμοί σαν οδυρμοί και απλώνει η νύχτα
σεντόνια δίχτυα, το δέρμα της
Σαν να γυρνώ σ’ ότι αγαπώ
όμως αυτό δε φτάνει, σε προσπερνώ
μα σ’ έχω για λιμάνι
Κρατώ κρυφό ό,τι μισώ
σ’ ένα πυκνό σκοτάδι, πανί λευκό
κρατάω για σημάδι