Πέντε χρόνια σ’ αγαπούσα
και δεν έβγαζα μιλιά
και το χώμα δεν πατούσα
μην τρομάξουν τα πουλιά
Σαν σβησμένο καρβουνάκι
πεταμένο στη γωνιά
ήταν η δική μου αγάπη
στη δική σου την καρδιά
Ξένος κόσμος μου μιλάει
και μου κάνει συντροφιά
είσαι ρούχο που δε βγαίνει
πάνω απ’ τη λαβωματιά
Σαν σβησμένο καρβουνάκι
πεταμένο στη γωνιά
ήταν η δική μου αγάπη
στη δική σου την καρδιά