Για δες που μεγαλώνω και παθαίνω
και τα παθήματά μου δε με μαθαίνουν,
βουτάω στην αγάπη που εξαγνίζει
κι εκείνη μες στο χάος με βυθίζει.
Δεν είναι η αγάπη σου πυξίδα
λιμάνια να μου δείξει μαγεμένα,
είναι μια χρυσοστόλιστη παγίδα
κι αυτά που παίρνει τα ‘χει μου κλεμμένα.
Για δες που η αγάπη σου είναι η λέξη
που παραμύθια γύρω έχει πλέξει,
γλυκά στην αγκαλιά σου γαληνεύω
κι όταν ξυπνάω στα κύματα παλεύω.