Μοιάζεις σαν ξωτικό περνάς και φεύγεις
Δεν ξέρω αν σ’ έχω δει
ή αν είσαι μόνο μια φωνή
στον αέρα
Και παίρνω τους δρόμους
ρωτάω παντού
Μήπως σε είδαν
Όλοι αυτοί που σε κοιτούν
Που να σε βρω….που να σε βρω
Που να σε δω, για ένα λεπτό
Φεύγεις και πας
Πουθενά δε σταματάς
Είσαι αόρατη απειλή
μία φοβία παιδική
Πονάς σαν μαχαιριά που με τρυπάει
Τα μάτια σου ποτό που με μεθάει
κάθε μέρα
Δεν ξέρω αν είσαι εσύ
ή αν ήταν μόνο μια στιγμή
που η φαντασία μου
πήρε σώμα και μορφή.