Που να πήγαν τόσοι φίλοι
στα σκοτάδια στη βροχή
κι έφτασε η ψυχή στα χείλη
δίχως σώμα κι αντοχή
Που να πήγαν κι οι αγάπες
κείνες που `χα μια φορά
χάθηκαν σαν αυταπάτες
δίχως μιαν αναφορά
Που μα πήγε κι η ζωή μου όλη
στάλα στάλα στέρεψε κι αυτή
απ`την αγκαλιά μου ήπιαν όλοι
κι όμως μου`χουνε κρυφτεί
Που να πήγαν τόσα χρόνια
που ‘μοιαζαν με θησαυρούς
κι όμως δίχως μια συμπόνια
κάηκαν μες τους καημούς
Που να πήγαν κι οι αγάπες
που ‘χα για παρηγοριά
σαν λαθραίοι επιβάτες
νύχτα φύγανε μακριά