Οχτώ χρονάκια πέρασαν
από τον χωρισμό μας
κι ακόμα δεν εφάνηκες,
πουλί μου στο χωριό μας.
Οχτώ αηδόνια σου `στειλα
κι εσύ να με θυμάσαι,
από βραδύς να κελαηδούν,
για να γλυκοκοιμάσαι.
Πρωί, πρωί με τη δροσιά
για να σου κελαηδούνε
κι απ’ το γλυκό τον ύπνο σου,
μικρή να σε ξυπνούνε.
Μα μην ξεχνάς, πουλάκι μου,
πως λείπει κάποι’ αηδόνι
που μοναχό του
τ’ άφησες και κρυφομαραζώνει.