Φοβάμαι τη στιγμή που λες αντίο,
πως θα ‘ναι το αντίο το στερνό,
και νιώθω αυτή την ώρα από τους δύο
πως μόνο εγώ σε αγαπώ.
Φοβάμαι και την πόρτα σου όταν κλείνεις,
γυρίζω, δυνατά, και τη χτυπώ,
φοβάμαι σου φωνάζω μη μ’ αφήνεις
μονάχη μου τι θα ‘χω ν’ αγαπώ.
Μα δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι
όταν μαζί στους άδειους δρόμους περπατάμε,
κι όταν κι οι δυο για την αγάπη μας μιλάμε,
δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι,
όταν μαζί στους άδειους δρόμους περπατάμε,
κι όταν κι οι δυο για την αγάπη μας μιλάμε,
δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι.
Φοβάμαι όταν με κοιτάς στα μάτια,
καληνύχτα όταν λες,
φοβάμαι, χίλια γίνομαι κομμάτια,
πεθαίνω αμέτρητες φορές.
Φοβάμαι και την πόρτα σου όταν κλείνεις,
γυρίζω, δυνατά, και τη χτυπώ,
φοβάμαι σου φωνάζω μη μ’ αφήνεις,
μονάχη μου τι θα ‘χω ν’ αγαπώ.
Μα δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι
όταν μαζί στους άδειους δρόμους περπατάμε,
κι όταν κι οι δυο για την αγάπη μας μιλάμε,
δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι,
όταν μαζί στους άδειους δρόμους περπατάμε,
κι όταν κι οι δυο για την αγάπη μας μιλάμε,
δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι.