Φτάσαμε κι απόψε στου καημού την ώρα
πως να φύγω τώρα πως να σ’ αρνηθώ
Μια σκουριά για θαύμα κι ένα φως κηλίδα
άστραψε και σ’ είδα πριν σε θυμηθώ
Κι ήταν πάντα η νύχτα
Τις φωνές που πνίγει
Για να αντέχουν λίγοι
Κι ήταν πάντα η νύχτα
Κι ήταν που κοιτούσες όλα αυτά που σβήνουν
τι μπορούν να γίνουν μ’ ένα “σ’ αγαπώ”
Φτάσαμε κι απόψε στη στροφή του δρόμου
σαν ταινία τρόμου που δε θες να δω
Μια ζωή χαμένη μ’ ένα λάθος βέλος
Κι άρχιζα απ’ το τέλος το σκοτάδι αυτό