Καθένας έχει τ’ άστρο του,
το γυάλινο το κάστρο του
και μες στη σκοτεινιά του
μετράει τη μοναξιά του.
Εγώ έχω την κιθάρα μου,
τη χρόνια βαρεμάρα μου
και πίσω απ’ το πυργάκι
χαζεύω το σοκάκι.
Κι ανοίγουμε κουβέντα
για μαγικά νησιά
στης πόλης τα τσιμέντα,
στην κοσμοχαλασιά,
ανοίγουμε κουβέντα
κι εσύ είσαι η αφορμή,
στης πόλης τα τσιμέντα
η κάθετη ρωγμή.
Κραυγή στο φεγγαρόφωτο,
ακούω ένα σαξόφωνο
τρελά να μουρμουρίζει,
στο χθες να με γυρίζει.
Και μέσα από τα κύματα
του έρωτα τα σήμαντρα,
τα μαύρα σου γοβάκια
στου μπάνιου τα πλακάκια.
Κι ανοίγουμε κουβέντα
για μαγικά νησιά
στης πόλης τα τσιμέντα,
στην κοσμοχαλασιά,
ανοίγουμε κουβέντα
κι εσύ είσαι η αφορμή,
στης πόλης τα τσιμέντα
η κάθετη ρωγμή.