Μια παρεξήγηση συνηθισμένη
για ένα καπρίτσιο στ’ αλήθεια κουτό
ζούμε θλιμμένα καιρό χωρισμένοι,
μετανιωμένοι το ξέρω κι οι δυο.
Είναι η ζήλια μικρό μου του κόσμου
που μας χωρίζει με λίγες ψευτιές.
Έτσι συμβαίνει τις πιο πολλές φορές
σαν αγαπούν τρελά δυο καρδιές.
Γιατί το πείσμα ακόμα να κρατάς
αφού πιστά σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς
για κοίτα τ’ αηδόνια κελαηδούνε
τρυγίζουν τα κλώνια π’ ανθούνε.
Γιατί λοιπόν θες να ζούμε χωριστά
καρδιές που σμίξανε τόσο ταιριαστά
ο έρως ας μιλήσει σαν πρώτα στις καρδιές
να ‘ρθουν χαρούμενες βραδιές.