Κάθε αρχή κρύβει στο βάθος ένα τέλος
σκουριάζει κάποτε του έρωτα το βέλος
μα δε με νοιάζει η επόμενη ηλιαχτίδα.
Είναι η πυξίδα μου σε σένα κολλημένη
και ό,τι παίζει είναι έννοια αφηρημένη
κι ας ξεθωριάζει μες στου χρόνου την παγίδα.
Όσο τα μάτια σου θα έχουν ίδιο χρώμα
θα σ’ αγαπάω, ας βρεθώ σε ξένο σώμα.
Όσο τα μάτια θα ‘χουν κάτι από νύχτα
θα σου φωνάζω δε σ’ αλλάζω καληνύχτα.
Είσαι στη Γη για μένα της Εδέμ ο κήπος
εκεί κουρνιάζει της καρδιάς ο κάθε κτύπος
βρίσκει απάγκιο απ’ του κόσμου την τρεχάλα.
Είσαι η πυξίδα μου μ’ αστέρια κεντημένη
κι ό,τι παίζει είναι έννοια αφηρημένη
ο έρωτάς σου τ’ ουρανού μου είναι σκάλα.