Είχαμ’ αναμμένα φώτα και γλεντούσαμε,
είχαμ’ ανοιχτή την πόρτα και γελούσαμε.
Tο τραπέζι ήταν στρωμένο με το πιάτο σου,
όταν ήρθε το σταλμένο το μαντάτο σου.
Και δε μίλησε κανείς.
Tέτοιες ώρες τι να πεις;
Κάποιοι τρέξανε στην πόρτα και την κλείσανε
κι άλλοι σβήσανε τα φώτα και δακρύσανε.
Ένας πως θα πάει να μάθει μας ψιθύρισε,
κι έφυγε για να ξανάρθει, μα δε γύρισε.
Και δε μίλησε κανείς.
Tέτοιες ώρες τι να πεις;