Κάποια μέρα ξαφνικά
ήρθες κι είπες «Δε με νοιάζουν τα αισθήματα.
θέλω πράγματα υλικά,
όποια κι αν είναι τα τιμήματα».
Τόσα χρόνια ήσουν παιδί.
Σιγουριά κι αγάπη σου ‘δινα και μου ’δινες.
Τώρα φεύγεις επειδή,
ζητάς αγάπες πιο βελούδινες.
Είσαι η ίδια μου η ζωή.
Μην ξοδεύεσαι στην πιάτσα σαν μισθός.
Θα βρεθείς ένα πρωί,
ολομόναχη εκεί που ντρέπεται ο βυθός.
Θες να ζούμε χωριστά.
Ονειρεύεσαι παλάτια και λεφτά.
Είσαι η ίδια μου η ζωή.
Διψασμένη, ερωτευμένη, ένοχη, ακριβή.
Είσαι η ίδια μου η ζωή.
Κι όμως ζούμε χωρισμένοι από τα πράγματα.
Θεέ μου, ας έρθει πια η στιγμή,
να ξαναρχίσουνε τα θαύματα