Στο σπίτι μας το αδειανό μιλάω με το πορτρέτο
η θλίψη και η μοναξιά παράφωνο ντουέτο
Μονάχη στο κλειστό σαλόνι για να ‘ρθεις πλέκω προσευχές
κεντάω το διπλό σεντόνι με δάκρυα τις Κυριακές
Άργησες πολύ, άργησες πολύ….
κι έχει ραγίσει το φιλί
Κάτω απ’ την κόκκινη μυρτιά η σκόνη με τυλίγει
κι ολόγυρα η ξερολιθιά σαν φυλακή με πνίγει
Φυτεύω το χαμόγελό σου κι ανθίζουν χίλια γιασεμιά
φοράω το πουκάμισό σου και με κυκλώνει η ερημιά
Στη χλωμή αυλή, πίνω σαν τρελή
κι έχει ραγίσει το φιλί….φιλί… το φιλί….