Το ’δα στα μάτια της είναι αλήθεια
ήταν μαζί μου από συνήθεια
χωρίς μια λέξη χωρίς αντίο
τώρα θα ζω μόνος για δύο
Δεν κάνει βόλτες στα όνειρά μου
έφυγε πλήγωσε την καρδιά μου
μόνος στους δρόμους τριγυρίζω
το όνομά της ψιθυρίζω
Δεν είναι τώρα πια εδώ
πονάω φωνάζω τρέμω δακρύζω
Δεν είναι τώρα πια εδώ
φωτογραφίες γράμματα σκίζω
Δεν είναι τώρα πια εδώ
να ’ξερα αν θέλει να γυρίσει
κι εγώ τη συγχωρώ
Δεν είναι τώρα πια εδώ
μου ’λεγε μια ζωή για πάντα
Δεν είναι τώρα πια εδώ
εγώ που έδωσα τα πάντα
Δεν είναι τώρα πια εδώ
νιώθω πως τέλειωσε η ζωή μου
δεν είναι πια εδώ…
Νιώθω τις νύχτες πως μ’ αγγίζει
στιγμές αγάπης μου χαρίζει
χάρτινα όνειρα καμμένα
μες στη ψυχή μου κλειδωμένα
Δεν είναι τώρα πια εδώ
πονάω φωνάζω τρέμω δακρύζω
Δεν είναι τώρα πια εδώ
φωτογραφίες γράμματα σκίζω
Δεν είναι τώρα πια εδώ
να ’ξερα αν θέλει να γυρίσει
κι εγώ τη συγχωρώ
Δεν είναι τώρα πια εδώ
μου ’λεγε μια ζωή για πάντα
Δεν είναι τώρα πια εδώ
εγώ που έδωσα τα πάντα
Δεν είναι τώρα πια εδώ
νιώθω πως τέλειωσε η ζωή μου
δεν είναι πια εδώ…