Δεν ξέρω αν τα μάτια σου
είναι τα ίδια ακόμα
που μοιάζουνε λουλούδια στη βροχή
εγώ θα τα ξεχώριζα
σε θάλασσα σταγόνα
σαν στάλα αίμα μέσα στην πληγή
Δεν ξέρω αν το σώμα σου
είναι το ίδιο ακόμα
αν μοιάζει με ένα σύννεφο απαλό
Ήταν μαζί ο ουρανός
και το δικό μου xώμα
το πιο κοντά και το πιο μακρινό.
Δε με κρατάει ότι θυμάμαι
δεν φτάνει να το πεις ζωή
απ’ τα παλιά δεν ξεδιψάμε
κανείς δεν ζει αγάπη μου
με χτεσινό φιλί
Δεν ξέρω αν το γέλιο σου
είναι το ίδιο ακόμα
εκείνο που χανόμουν σαν παιδί
όλος ο κόσμος μίκραινε
γινόταν ένα στόμα
χωρούσε μέσα σ’ ένα σου φιλί