Σαν ξεροβόρι που φυσάει και περνάει
Απ’ το σπασμένο τζάμι
δέρνει τα νιάτα μου η ζωή πικρή
που πήγανε χαράμι
Έλα λιγάκι από δω
να σε δω
δεν μπορώ
Μονάχος μου να ζήσω
Άνθρωπος είμαι και πονώ
Κάτι θα πεις κάτι θα πω
Και θα ξεχάσω τον καημό
Σαν τη φουρτούνα που ξεσπά και περνά
Τη θάλασσα στ’ αμπάρι
Πνίγει τα νιάτα μου η ζωή πικρή
Που στράφι μ’ έχει πάρει