Ωχ αδερφέ, ωχ αδερφέ μη με σκοτίζεις,
μη μου μιλάς γι’ αυτή που έφυγε μακριά
κι αν το μετάνιωσε, γιατί μου το θυμίζεις
αφού την έβγαλα για πάντα απ’ την καρδιά.
Μπορεί για ‘κείνη χίλια βράδια να ξημέρωσα,
με μαύρο δάκρυ, με τσιγάρο, με καφέ,
αλλά τον πόνο τον πικρό μου τον ημέρωσα
και τώρα λέω μοναχά “ωχ αδερφέ”.
Ήταν σκληρός, ήταν πικρός ο χωρισμός της,
πέρασα βάσανα μεγάλα και πολλά,
μα της το είπα να το γράψει στο μυαλό της,
“ο τελευταίος θα γελάσει πιο καλά”.
Μπορεί για ‘κείνη χίλια βράδια να ξημέρωσα,
με μαύρο δάκρυ, με τσιγάρο, με καφέ,
αλλά τον πόνο τον πικρό μου τον ημέρωσα
και τώρα λέω μοναχά “ωχ αδερφέ”.