Αν είμαι ζωγραφιά, τα μάτια σου σκυφτά
Δεν παίρνεις μυρουδιά αν είμ’ αμυγδαλιά
Κι αν είμ’ αναπνοή μοιάζουν με πύλη τα δυο σου χείλη,
αδιάβατη
Κράτα μου δυο σπιθαμές
μέσα σου κι ας μη με θες
Χάρισέ μου μια γωνιά
κι ας θαρρείς πως είν’ αργά
Θα φέρω ξαστεριά στη βαρυχειμωνιά
στη σκέψη απανεμιά και ζάχαρη στην καρδιά
Μόνο μη μ’ αρνηθείς
Άνοιξε, βιάσου, τη δρασκελιά σου
πλάι μου να ‘ρθεις
Κράτα μου δυο σπιθαμές
μέσα σου κι ας μη με θες
Χάρισέ μου μια γωνιά
κι ας θαρρείς πως είναι αργά