Μες στο διαμαντένιο σου βυθό
μες στο φιλντισένιο σου ξανθό
κρύβεις θαμμένο της αγάπης θησαυρό
κρυμμένο άστρο τ’ ουρανού σου λαμπερό
Κι εγώ που στέκω τώρα και στα λέω
το τελευταίο μου χαρτί για σένα καίω
το αντικλείδι της ψυχής σου πάω να γίνω
την ευωδιά της πρώτης άνοιξης σου δίνω
Μες στο κοραλλένιο παρελθόν
μες στο τιποτένιο μας παρόν
μια χορδή κι εφτά κοχύλια φορτωμένα
τα δυο σου μάτια γαλανά και βουρκωμένα
Κι εγώ που στέκω τώρα και στα λέω
το τελευταίο μου χαρτί για σένα καίω
το αντικλείδι της ψυχής σου πάω να γίνω
την ευωδιά της πρώτης άνοιξης σου δίνω